Sławski Roger (1871–1963), inżynier architekt. Ur. 24 III w Poznaniu, był synem Stanisława, sędziego, powstańca 1863 r., i Konstancji z Ziołeckich (Ziółeckich), starszym bratem Stanisława, prawnika (zob.).
Po ukończeniu w r. 1891 Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny w Poznaniu S. studiował architekturę na politechn. w Charlottenburgu i 22 V 1895 uzyskał dyplom inżyniera architekta ze srebrnym medalem. Następnie odbył dwuletnią praktykę budowlaną w Marburgu, Karlsruhe i Berlinie, gdzie wspólnie z zaprzyjaźnionym prof. K. Schäferem zaprojektowali wnętrza zamku w Heidelbergu, za co otrzymali złoty medal na wystawie światowej w Paryżu w r. 1900. W tym czasie realizował też pierwsze własne projekty, m. in. rozbudowę hotelu Bazar od strony pl. Wolności w Poznaniu i odnosił sukcesy na międzynarodowych konkursach architektonicznych, zdobył m. in. drugą nagrodę za projekt ratusza w Lipsku oraz trzecie nagrody za projekty domu zdrojowego w Wiesbaden i rozbudowy ratusza w Bremie. W l. 1900–4 pracował w min. robót publicznych w Berlinie; w tym czasie zaprojektował dwa kościoły ewangelickie w Poznaniu (na rynku Wildeckim i przy ul. Matejki), a także świątynie w Zbąszyniu i Strzelcach Wielkich. Od r. 1903 był członkiem Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk.
W r. 1904 S. powrócił do Poznania i rozpoczął prywatną praktykę zawodową. Szybko stał się uznanym architektem. W r. 1907 otrzymał propozycję objęcia katedry architektury ASP w Krakowie, ale jej nie przyjął. W Poznaniu zrealizował wg własnych projektów gmachy: Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk, Banku Przemysłowców, Tow. «Union», Hotelu Francuskiego, Muz. im. Mielżyńskich i Szpitala św. Józefa, w Kaliszu – gmachy Banku Ziemi Kaliskiej i Banku Tow. Wzajemnych Kredytów, w Środzie – Banku Ludowego oraz domy ludowe w Janowcu i Skoraszewicach. Dzięki studiom nad zabytkowym budownictwem sakralnym Wielkopolski przygotował projekty wielu kościołów. Często posługiwał się techniką żelbetową, odchodząc od materiałów tradycyjnych (cegła, drewno). Zrealizował m. in. kościoły św. Stanisława w Ostrowie Wielkopolskim (styl neoromański), Św. Trójcy w Bydgoszczy (styl neobarokowy), a także w Kępnie, Odolanowie i Rakoniewicach (pow. Babimost). Nawiązując do architektury polskich budowli późnego baroku i empiru, projektował liczne rezydencje ziemiańskie, m. in. Czartoryskich w Siedlcu (pow. Krobia), Druckich-Lubeckich w Dłoniach (pow. Krobia), Żółtowskich w Strońsku (pow. Łask), Chłapowskich w Bonikowie (pow. Kościan) i Mycielskich w Wolsztynie oraz dwory: Skoraszewice (pow. Krobia), Krerowo (pow. Środa), Gorazdowo (pow. Września), Goraj (pow. Czarnków), Chudobczyce (pow. Buk), Bnin (pow. Śrem), Cichowo (pow. Kościan), Dakowy (pow. Buk) oraz w okolicach Poznania: Piotrowo, Jankowice i Swadzim. W l. poprzedzających pierwszą wojnę światową wchodził w skład komitetu teatralnego mającego na celu zebranie środków finansowych dla podtrzymania upadającej sceny polskiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości S. został w r. 1920 naczelnikiem Wydz. Budownictwa w Min. b. Dzielnicy Pruskiej, a po jego likwidacji naczelnikiem Wydz. Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w r. 1927. Dwa lata później jako naczelny architekt Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu kierował specjalną pracownią architektoniczną, w której opracowano koncepcję urbanistyczną i architektoniczną terenów wystawowych. Sam był autorem założenia kompleksowej zabudowy wokół głównego placu (tzw. placu św. Marka), a także zaprojektował halę centralną z westybulem, hale przemysłu włókienniczego i przemysłu ciężkiego oraz pawilony prasowy i zagraniczny «Polonia». Wspólnie z Edwardem Madurowiczem zaprojektował dla Uniw. Pozn. Pałac Sztuki (późniejsze Collegium Anatomicum) i Pałac Rządowy (późniejsze Collegium Chemicum). Wg Lecha Ławickiego zasadniczym rysem jego architektury była osiowość założeń, horyzontalność budowli i monumentalne, reprezentacyjne wejścia. Cechujący jego twórczość eklektyczny konserwatyzm, przejawiający się w dosłownym kopiowaniu różnych elementów stylów historycznych, z przewagą form klasycystycznych, w połączeniu z dążeniem do nowoczesności, powodował niekiedy pewną dziwaczność rozwiązań artystycznych.
Podczas okupacji niemieckiej S. pracował w prywatnym biurze architekta E. Lenca w Poznaniu (1940–4). Po wojnie w l. 1946–51 był głównym architektem odbudowy Ratusza i Starego Miasta w Poznaniu. W r. 1948 otrzymał Nagrodę Artystyczną m. Poznania, w r. 1955 – (wraz z zespołem) Nagrodę Państwową II st. w dziedzinie sztuki «za osiągnięcia w odbudowie i wydobyciu artystycznych i historycznych wartości renesansowego Ratusza». W r. 1951 pracował jako projektant dla Międzynarodowych Targów Poznańskich. W l. 1951–3 kierował biurem projektowym Pracowni Konserwacji Zabytków, gdzie wykonał projekty odbudowy poznańskiego Odwachu i rekonstrukcji Wagi. Zmarł 13 X 1963 w Poznaniu, pochowany został na cmentarzu Junikowskim. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (za zasługi przy organizacji Powszechnej Wystawy Krajowej w r. 1929), Orderem Sztandaru Pracy I kl. (1957) oraz Złotą Odznaką Honorową «Za zasługi w rozwoju m. Poznania» (1957).
S. był dwukrotnie żonaty, najpierw z Zofią Arendt, następnie z Walerią Ratajczak. Miał dwoje dzieci: syna Grzegorza i córkę Helenę.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Słownik biograficzny Wielkopolski południowo-wschodniej ziemi kaliskiej, Kalisz 1998 I; Wpol. Słown. Biogr.; Adamowiczowa J., Nagrody Państwowe w latach 1948–1980. Informator, Wr. 1983; Białobłocki A., Absolwenci Gimnazjum i Liceum Świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, P. 1995; – Dziesięciolecie Polski Odrodzonej, (fot.); Karwowski, Hist. W. Ks. Pozn., III; Ławicki L., Powszechna Wystawa Krajowa w 1929 roku. Architektura, „Kron. m. Poznania” 1976 nr 4 s. 34, 36, 38–41, 43, 46–7; Olszewski A., Nowa forma w architekturze polskiej 1900–1925. Teoria i praktyka, Wr. 1967; Pomniki nowoczesnego polskiego budownictwa w Wielkopolsce, „Tyg. Ilustr.” 1917 nr 31 (fot. popiersia S-ego); Veritate et scientia. Księga pamiątkowa w 125-lecie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, W.-P. 1982; Winkler K., Sztuka dekoracyjna i architektura na P. W. K. w Poznaniu, „Droga” 1929 nr 9 s. 829; Woźnicki S., Zabudowa terenów Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu, „Architektura i Budownictwo” 1929 nr 1 s. 1–9, 11–19, 21–2, 25; Zachwatowicz J., Architektura polska, W. 1966 s. 421; Życie artystyczno-literackie miasta Poznania 1 IV – 1 VI 1948, „Kron. m. Poznania” 1948 nr 2 s. 160–1; – Czarnecki W., To był też mój Poznań, P. 1987; Wspomnienia pośmiertne i nekrologi: „Głos Wpol.” 1963 nr 245, 247, 253; „Kron. m. Poznania” 1964 nr 2 s. 70–1 (S. Zieleśkiewicz, fot.), „Tyg. Powsz.” 1964 nr 2.
Stanisław Tadeusz Sroka